Onderkoeling kan dodelijk zijn. Dit bedreigt vooral het leven van drenkelingen. Volgens de menig van experts was tijdens de ramp van de ondergaande Estonia zeker meer dan de helft van alle mensen die in de Oostzee sprongen op het moment dood dat ze in het ijskoude water terecht kwamen.

Duikers beschermen zich door speciale pakken tegen spontane onderkoeling. Desondanks raken we in het water, dat een extreem geleidend vermogen heeft, een grote hoeveelheid warmte kwijt.
Het lichaam reageert door de stofwisseling en de verbranding in de cellen te versnellen.

Bij een water temperatuur van 20 graden verliezen we al viermaal zoveel warmte als op het land.

• We beginnen te rillen.
• De spieren werken om warmte te produceren.
• Dit dient ertoe om de temperatuur van de lichaamskern constant te houden,want hier bevinden zich onze vitale organen.

Ondanks alle inspanningen daalt de kerntemperatuur nadat we een korte tijd in het water hebben doorgebracht.
Desondanks wordt door inspanning de doorbloeding verbeterd,de warmte afgifte neemt toe.

De onderkoeling van een duiker kan in drie fasen worden verdeeld.

In het begin

Als de duiker bovenstaande signalen negeert,

• stoppen de koude rillingen van de spieren,
• het slachtoffer verstijfd als het ware,
• Hij ademt moeilijk,
• de pijn vermindert,
• de polsdruk valt dramatisch,
• Nu wordt de situatie kritisch.

Meestal is een teruglopen van de kerntemperatuur met 10 graden al voldoende om ernstige onderkoeling te veroorzaken,die zelfs tot de dood kan leiden. De laagste,gemeten (en overleefde) temperatuur was 18 graden.

Het is duidelijk dat duikers die onder ijskoude omstandigheden willen duiken lichamelijk fit moeten zijn.
De koude reduceert de geestelijke en manuele bekwaamheden. Er kunnen verstrooidheid,angst en een gevoel van benauwdheid optreden. Evenals bij dehydratie neemt hierdoor het gevaar op een deco-ongeval toe want de doorbloeding van de buitenste lichaamsdelen wordt gereduceerd.